Odsłona pierwsza prologu

ODSŁONA PIERWSZA PROLOGU

25 grudnia 1970 roku, Londyn

     Śnieg sypał bez przerwy od kilku dni, otulając okoliczne budynki swoim białym płaszczem. Przez uchylone okno jednego z wielu takich samych, stojących obok siebie domów wkradał się mroźny, zimowy wiatr podstępnie chłodząc twarz dziewczynki siedzącej w pokoju. Nikłe promienie słońca wesoło igrały w jej czarnych, kręconych włosach, opadających na czerwone od zimna policzki. Siedziała na łóżku i spoglądała smutno w stronę wymalowanej szronem szyby. Gdziekolwiek nie spojrzała do głowy powracało jej miliony wspomnień. Każdy najmniejszy szczegół sprawiał, że cofała się do tak bardzo szczęśliwych i beztroskich chwil dzieciństwa. Tęskniła za ojcem okropnie a w czasie świąt Bożego Narodzenia uczucia te, dawały o sobie znać znacznie mocniej. W zupełności zatracona we wspomnieniach czuła się tak odległa od rodziny świętującej zaledwie piętro niżej. Jej uszu dobiegały co prawda podniesione głosy, ale były niewyraźne, dokładnie tak, jakby słyszała je leżąc gdzieś nadnie jeziora, szumiące ponad taflą niewzruszonej niczym wody. Przymknęła oczy i otarła rękawem wilgotne od łez policzki. Mimo swojej drobnej postury i bardzo młodego wieku, wewnątrz była ogromnie silna. Tym razem również musiała się pozbierać. Usiadła przy toaletce, uczesała czarne, gęste włosy i wykrzywiła usta w grymasie, który z całego serca pragnęła nazwać szczerym uśmiechem. Poprawiła brzoskwiniową, przewiązywaną w pasie wstążką sukienkę, odetchnęła głęboko i pchnęła drzwi. Powolnym krokiem pokonała całą długość korytarza co jakiś czas spoglądając, na coraz to inny portret wiszący na ścianie, ledwo widoczny w mglistym świetle zapalonych świec. Ostrożnie, pełnym majestatu i dostojeństwa krokiem zeszła w dół krętych, dębowych schodów i wyprostowana z uniesioną dumnie głową i wymuszonym uśmiechem stanęła w drzwiach wypełnionej głosami jadalni. Spojrzenia wszystkich obecnych, jeszcze chwilę temu pogrążonych w dyskusji zwróciły się w jej kierunku.

-Dorcas, jak ty wyrosłaś ! – rosła kobieta, z szarymi, upiętymi w kok diamentową spinką włosami, wstała od stołu i podeszła do dziewczynki. – Niechże Cię uściskam. – twarz Klarysy Meadowes rozpromienił uśmiech, a jej oczy zaszkliły się, kiedy tuliła do siebie dziecko.

- Miło Cię widzieć, babciu. – kruczowłosa objęła kobietę za szyję i wtuliła się w jej miękki, purpurowy sweter.
Uchyliła lekko powieki,wciąż będąc w ramiona kobiety i ujrzała matkę, wpatrującą się w nią. Znała ją na tyle dobrze, że widziała jak bardzo cierpi. Pomimo prowizorycznego uśmiechu na twarzy, oczy miała smutne. Oczy są jednak zwierciadłem duszy, a w duszy Deborah Meadowes, tak samo jak w duszy dziewczynki panowała rozpacz. Dorcas odsunęła się od babci i w milczeniu usiadła przy świątecznym stole. Przez cały wieczór, bez słowa wpatrywała się w granatowo czarne niebo usiane jaśniejącymi gwiazdami.Co jakiś czas uważnie przyglądała się zgromadzonym w jadalni osobom. Nigdy nie zastanawiała się, co czyni większość jej rodziny i krewnych tak odległymi.Zawsze czuła się tak inna od nich wszystkich. Nie chciała być taka, jak oni. Chłodna, dumna, niedostępna. Ale jednak była. Nie potrafiła kochać. Miała nikłepojęcie o przyjaźni. Nigdy nie mogła być sobą. Okazywanie uczuć było wręcz zakazane. Nigdy też, nie liczyło się  jaka jest. Wartość miało jedynie to kim jest i jakie nosi nazwisko. Na nieszczęście, nazwisko to nie było tak zwykłe, jak na pierwszą chwilę mogłoby się wydawać. Dorcas Katharine Meadowes pochodziła z jednego z zamożniejszych rodów czarodziei czystej krwi i ku oburzeniu wielu z jej członków wcale nie wydawała się być tym faktem zachwycona. Przeczesała włosy palcami i odgarnęła je z twarzy. Nie mogła dłużej znieść towarzystwa tych wszystkich ludzi, którzy mimo więzów krwi, nie byli dla niej żadną rodziną. Posłała matce smutny uśmiech iwstała od stołu grzecznie dziękując za posiłek i dygając lekko, dokładnie tak,jak na damę przystało. Odwróciła się i zaciskając usta w cienką linijkę opuściła pokój. W korytarzu chwyciła jedynie oliwkowy płaszcz i zarzuciła go naplecy, wybiegając na ganek. Londyn otulony był mrokiem. Jedynie nikłe światło okrągłych latarenek, rozmieszczonych wzdłuż obu stron ulicy rozświetlało ciemności. Śnieg sypał teraz niemiłosiernie mocno, a wiatr smagał zaczerwienione już od chłodu policzki dziewczyny. Jej jednak nie obchodziło nic poza tym, żeby jak najszybciej dostać się w odosobnione, ciche miejsce i móc się wypłakać. Otuliła się mocniej płaszczem i puściła biegiem przed siebie.Wiatr rozwiewał jej włosy, a łzy ciekły z piwnych oczu. Przysiadła na pierwszej ławce w ośnieżonym parku. Ukryła twarz w dłoniach i zaczęła łkać cicho, kołysana w ramionach rozpaczy.

* * *

           Uniosła powieki dopiero, kiedy poczuła czyjś napastliwy wzrok na sobie. Przed nią stał wysoki, czarnowłosy chłopiec z krwi ikości. Uśmiechał się krzywo i spoglądał na nią z pobłażaniem. Posłała mu mordercze spojrzenie i uniosła wysoko podbródek. Gestem pełnym dostojeństwa natychmiast poprawiła swoje gęste, kręcona włosy i oliwkowo zielony płaszcz. Poraz ostatni spojrzała w jego kierunku z wyższością wymalowaną na młodziutkiejtwarzy i minęła go bez słowa. Nie mogła zrozumieć, jak śmiał w ogóle na niąspojrzeć. Zwykły, zarozumiały i niewychowany mugol, ot co ! Prychnęła głośno i kopnęła kamień leżący obok jej nogi.

- Ładnie to tak ignorować nieznajomych? – zastygła wbezruchu słysząc za sobą pełen kpiny, chłopięcy głos.

- Na pewno nie tak nieładnie, jak ich nękać. – odpowiedziała lodowatym tonem i odwróciła się przodem do niego. Z tak bliska sprawiał zupełnie inne wrażenie. Z jego twarzy ani na chwilę nie spełzał kpiąc uśmieszek,a w oczach tańczyły wesołe iskierki. Był sporo wyższym od dziewczyny posiadaczem dłuższych, kruczoczarnych włosów i bladej cery. Było w nim też coś takiego, że wcale nie przypominał zwykłego mugola. Słysząc słowa dziewczyny roześmiał się, a jego śmiech rozdarł ciszę, niosąc się echem przez opustoszałe uliczki.  

- Damy chyba nie powinny się tak zachowywać. – Jeszcze nigdy, nikt nie irytował jej tak bardzo, jak ten nieznajomy chłopak, a on zupełnienic sobie z tego nie robił ! Wręcz przeciwnie, znakomicie się przy tym bawił. Stałi dogryzał jej co chwilę śmiejąc się w najlepsze.

- Damy nie powinny też rozmawiać z takimi, jak ty. –wysyczała wściekle, podkreślając sposób, w jaki go postrzega i traktuje. Jako gorszego, niższego sobie. Na te słowa chłopak natychmiast zamilkł. Wyglądał zupełnie tak, jakby coś właśnie go olśniło.

- Jesteś zupełnie tak sympatyczna, jak moja rodzinka. –zaśmiał się sztucznie. – Czysta krew, czyż nie? – spojrzał na nią z odrazą.

- Jak łza. – odparła sucho, nie dając po sobie znać zaskoczenia. Przecież nie mógł wiedzieć o magicznym świecie. Zupełnie wykluczyła tą możliwość. Pewnie zasłyszał ten zwrot, pałętając się gdzieś po Londynie i żebrząc o pieniądze od przechodni.

- Syriusz Black. Miło mi. – uśmiechnęła się, i ukłonił zudawaną dumą. Dorcas otworzyła szerzej oczy. Black? Nazwisko chłopaka bębniło jej w głowie. Ten Black? Widząc zaskoczenie dziewczyny, na twarzy kruczowłosego wymalowała się satysfakcja. – Syn Walburgi i Oriona Blacków. – dodał ze śmiechem, jakby czytając w jej myślach.

- Dorcas Katharine Meadowes. – wciąż wpatrywała się wchłopaka zdziwiona. Był czarodziejem. Ba, był czysto krwistym czarodziejem !Coś jednak było nie tak. Zachowywał się zupełnie naturalnie. Śmiał się,żartował. Jego twarz zdradzała wszelkie emocje.

- Meadowes. – powtórzył, zupełnie jak w tej zabawie, którą tak uwielbiają małe dzieci. – Wygląda na to, że spotkałem członka tak samo szanowanej i zamożnej rodziny jak moja. – dodał z kpiną w głosie i po razkolejny zaśmiał się sztucznie.

- Tak. Na to wygląda. – Bardzo rzadko rozmawiała z rówieśnikami. Właściwie, to w ogóle rzadko z kimkolwiek rozmawiała. Służyła raczej jako ozdoba, część obrazu rodzinnego, który musi być nieskazitelny pod każdym względem. Była jak zakurzona lalka, na sklepowej wystawie, którą można jedynie podziwiać.

- Na mnie chyba już pora. Do zobaczenia, Dorcas. – kruczowłosy uśmiechnął się krzywo i odszedł pogwizdując wesołą melodyjkę pod nosem i podrzucając w dłoni śnieżną kulę. Dziewczyna przyglądała mu się jeszcze przezdłuższą chwilę, aż do czasu kiedy jego sylwetka zupełnie zniknęła w mroku.

- Mi również było miło Cię poznać. – wyszeptała, właściwie sama do siebie i powolnym krokiem ruszyła z powrotem w kierunku domu. Po razpierwszy od dawna, na jaj twarzy zaczął błądzić cień uśmiechu.

* * *

15 kwietnia 1971 roku, Londyn

             Wiosna tego roku nadeszła wyjątkowo szybko,przynosząc ze sobą tak bardzo wyczekiwane przez kruczowłosą dziewczynkę, ciepłe promienie słońca. Na drzewach zakwitły już pierwsze pąki kwiatów, co wzupełności oznajmiało nadejście najpiękniejszej z pór roku. Dorcas odepchnęłasię nogami od ziemi i wzbiła w powietrze, siedząc na drewnianej huśtawce. Uwielbiała spędzać tak całe godziny. Wtedy czuła się wolna. Mogła oderwać się, odfrunąć od rzeczywistości. Zapomnieć o wszystkich obowiązkach, troskach i przyziemnych problemach. Rozbić tą kulę u nogi, która trzymała ją tu, na ziemi. Tą, która nie pozwalała jej na szczęście. Zerwała rosnącą najbliżej jej stóp stokrotkę i wetknęła ją za ucho. Przymknęła oczy i pozwoliła lekkiemu wiaterkowi rozwiewać jej włosy i sukienkę. Była szczęśliwa. Uwielbiała ten czas spędzany w samotności,ten, kiedy mogła być sobą. Być tą roześmianą, zakochaną w urokach natury,zwykłą jedenastoletnią dziewczynką. Od dawno nie czuła się tak szczęśliwa ilekka. Od dawna nie uśmiechała się tak szczerze. Wszystko to, stało się za sprawą drobiazgu. Jednego pozornie nic nie znaczącego gestu. Kilku mało ważnych słów. Wciąż pamiętała chłopca poznanego w czasie świąt. Tego roześmianego, kruczowłosego czarodzieja, który postanowił pozostać sobą mimo poglądów rodziny. Nie zmieniać się ze względu na wartości cenione przez nich najbardziej. Od tamtego spotkania, ona także z całe serca zapragnęła taka być.Cieszyć się życiem i przestać udawać. Zdjąć na zawsze maskę i przeciwstawić się wszystkim swoim bliskim. Zahamowała gwałtownie nogami, a piasek wzbił się wpowietrze, tworząc chmurę kurzu. Zeskoczyła sprawnie z lekko kołyszącej się huśtawki i miękko wylądowała na trawie. Strzepała z sukienki resztkę piasku i przeczesała włosy palcami. Dopiero widząc słońce, będące już w połowie swojej wędrówki po nieboskłonie, zrozumiała, jak dużo czasu spędziła w parku. Niechętnie skierowała swoje kroki na północ od wielkiego dębu. Beznamiętnie mijała przechodni, nie zwracając nawet najmniejszej uwagi na ich twarze. Zatrzymała się dopiero, stojąc przed sporych rozmiarów domem, wyłożonym zielonkawą cegłą. Przez białe okiennice można było dostrzec skrawek wnętrza. Oliwkowe zasłony delikatnie okalały okienne ramy. W głębi pomieszczenia, stał misternie wykonany fortepian a na nim pozbawiony ognia, srebrny świecznik. Ogród, przed domem zdobiły liczne krzewy i skupiska kwiatów, rosnące na soczyście zielonej trawie. Dorcas pchnęła dłonią białą furtkę i skierowała swoje kroki w kierunku wejścia. Kilkakrotnie zastukała kołatką w kształcie głowy węża w ciężkie, drewniane drzwi i stanęła czekając by wejść do środka. Nie minęła nawet chwila, a uchyliły się i stanęław nich delikatnej, francuskiej urody kobieta, o kruczo czarnych, długich włosach i granatowych, niczym wzburzone niebo tęczówkach.

- Martwiłam się o Ciebie, kochanie. – Uśmiechnęła się ciepło do dziewczynki i zamknęła za nią drzwi.

- Nie miałaś o co, mamo. – Dorcas cmoknęła kobietę wpoliczek i skręciła w pierwsze drzwi po lewej stronie korytarza. Pomieszczeniem tym była przestronna, drewniana kuchnia z ogromnym balkonowym oknem. Wypełniał ją przyjemny zapach gotujących się potraw. Na kuchence bulgotała zawartość garnka, w którym łyżka zupełnie sama, zataczała równe koła. Widok ten, na pewno wprawiłby w osłupienie nie jednego mugola. Dziewczynka nie zaszczyciła jednak faktu tego, najmniejszym przebłyskiem zainteresowania. Jej wzrok natychmiast przykuła sterta świeżo dostarczonych kopert, leżąca na kuchennym blacie.Chwyciła plik w dłonie i zaczęła nerwowo przeglądać listy, przygryzając dolną wargę. Kiedy w jej dłonie trafił wreszcie ten, na który czekała już od tak dawna zakryła usta dłonią i zaczęła śmiać się z radości. W wejściu do kuchni,stała opierająca się o framugę drzwi Deborah Meadowes i ze łzami w oczach przyglądała się szczęściu córki.

- Wygląda na to, że niebawem będziemy musiały udać się naulicę Pokontną. – spokojnym krokiem podeszła do dziewczynki i położyła dłoń najaj ramieniu. Dorcas trzęsącymi się rękoma odpieczętowała kopertę i wolno śledziła wzrokiem każdą linijkę listu.

    Szanowna panno Meadowes,

    Mamy przyjemność poinformowania, że została Pani przyjęta do szkoły magii i czarodziejstwa Hogwart. Dołączamy listę niezbędnych książek i wyposażenia.

     Rok szkolny rozpoczyna się 1 września.Oczekujemy pani sowy nie później niż do 31 lipca.

Z wyrazami szacunku,

Minewra McGonagall,

Zastępca Dyrektora.

- Nareszcie ! – kruczowłosa pisnęła z wrażenia i odwróciłasię przodem do matki rzucając jej się na szyję. – Mamo, to niesamowite !

- Mówiłam Ci, że wystarczy tylko cierpliwie czekać. – Kobieta pogładziła dziewczynkę po głowie i zabrała jej list z rąk, chcąc samodzielnie przeczytać jego treść. Uśmiechnęła się w duchu na wspomnienie dnia, w którym i ona dostała identyczną kopertę. 

 _______________________________________

Witam serdecznie na blogu poświęconym historii Dorcas Meadowes, jak już każdy z was prawdopodobnie zdążył zauważyć. Opowiadanie to powstało w mojej głowie 4 lata temu. Bardzo chciałam przedstawić całą wymyśloną przeze mnie historię, jednakże z różnych przyczyn a w szczególności z lenistwa przestałam pisać. Dziś po tych kilku latach wracam, już nie na blog.onet a tutaj, z nowymi pomysłami i postanowieniem doprowadzenia tej historii do końca. Tak więc zapraszam do śledzenia mojego bloga i losów kruczowłosej uczennicy Hogwartu :)